BLOG: Haspeltje

Nadat de deur keihard werd opengesmeten kwamen de pubers luidruchtig het lokaal binnengestormd. De pikorde in de klas was het eerste wat opviel. Een handjevol pestkoppen met grote mond had het hoogste woord, gevolgd door een grote groep meelopers. En je had Willem. Willem was het pispaaltje, overduidelijk. Toen de rust eenmaal in de klas was teruggekeerd, bleek al snel waarom. 

Gesproken schoolboeken

Juf Annemieke gaf uitleg over de eerste opdracht. Werkboeken uit de tas, en hup, aan de slag. Niet bij Willem. Willem had dyslexie en mocht daarom gebruik maken van de gesproken schoolboeken die onze productmanagers hadden ontwikkeld. Die kon hij makkelijk afspelen op zijn laptop. Een mooi alternatief, dachten we. Maar de praktijk bleek anders. 

Wat bleek, de batterijen van zijn laptop hielden het dikwijls niet vol tot het zevende lesuur. Dus moest zijn laptop aan het stroom. Geen ramp, behalve wanneer de stopcontacten in het klaslokaal op zes meter afstand zitten. En dus rolde Willem zijn haspeltje af dat hij dagelijks met zich meesjouwde door het schoolgebouw. De chaos was weer terug.

Stigmatiserend

De stigmatiserende werking van het haspeltje bleek voor de groep pestkoppen genoeg aanleiding te zijn om Willem flink te pesten. Dag in dag uit. Niet alleen verbaal geweld, maar ook schoppen en slaan was eerder regel dan uitzondering.

Onze productmanagers, zelf ook vaak ouders van kinderen in deze leeftijdsgroep, hebben op de terugweg in de auto geen woord meer met elkaar gewisseld. Hoezo, schoolbezoeken leuk? Wat ze nu gezien hadden kon niet langer!

Prototype voorlees-app

Er bleek een zaadje te zijn geplant. Zelden waren we zo gemotiveerd om een oplossing te ontwikkelen die beter zou aansluiten op de praktijk. Dezelfde dag nog werd een team samengesteld (werktitel ‘haspeltje’) en binnen een paar weken hadden we een werkend prototype ontwikkeld: de voorlees-app LEX waarmee je je schoolboeken op je telefoon kunt afspelen. Vol goede moed, en een beetje zenuwachtig, keerden we terug naar de havo4-klas.

In de klas presenteerden we onze bevindingen. Het werd stil, voor de verandering. Erg stil zelfs. Uitgerekend de grootste pestkop toonde nu belangstelling: “Willem, mag ik eens met je meekijken?” Wat er gebeurde was magisch. 

Plezier

Na ons vertrek maakte juf Annemieke de schoolregels nog maar eens duidelijk: “Geen mobieltjes in de klas, behalve Willem dan”. We pikten nog net de opmerking van onze pestkop mee: “Shit, ik wou dat ik ook dyslexie had.” Een mooier compliment konden onze productmanagers niet krijgen.

Willem ging dat schooljaar van 'zero to hero'. Won zelfvertrouwen, kreeg vrienden. Maar bovenal, hij ging weer met plezier naar de school. Inmiddels heeft Willem zijn diploma op zak. 

Waar een schoolbezoek al niet goed voor kan zijn.